hai hai,

Hallo,
Daar ben ik weer, met alles erop en eraan. Dat had trouwens niet veel gescheeld of alles zou er niet meer bij zijn geweest. Daar begin ik eerst wel mee, of nee toch niet, dat stel ik nog even uit....
Met jullie alles goed? Ik hoop het!
Met mij in ieder geval dus wel. Vrijdag avond is het nu, Joanne is even informatie aan het doorlezen voor de methode, dus ik heb ff een kwartiertje tijd om mijn site te schrijven. Jaja... zelfs op vrijdag avond zijn wij nog aan het werk. Poeh poeh, ach echt zielig zijn we niet want het gebeurt vaak dat we een middag wat anders doen en in ieder geval het weekend. Maar goed... Met ons project gaat het wel redelijk... hij blijft hetzelfde. Twee weken geleden kwamen we erachter dat we echt geen idee hebben hoe we nou eigenlijk de methode moeten uitwerken. Alle boeken hebben we erbij gehaald, alle hersencellen zijn gekraakt, maar ideeen kwamen wel, maar of die ook nog een beetje goed zijn was dus echt de vraag.
Wij een fax naar school gestuurd... alsjeblieft help ons, want we komen niet verder. Goed... gister (donderdag) hebben we ten einde raad maar naar school gebeld, en of er terug gebeld kon worden. Gelukkig kon dit, en hebben we wat uitleg gehad, en een fax was onderweg zou vrijdag middag gestuurd worden. Jammer, wij hebben de fax nog niet, maar we weten dat er hulp komt in de nood.
Maarja... deze tijd hebben we ook nog wel een beetje gebruikt hoor. Het onderzoeksverslag is nu toch echt bijna klaar, alle verslagen nog een keer doorgekeken. Naar de spelling-controleur “Unati”, en nu toch echt bijna af.
Daarnaast zijn we vorige week woensdag ook begonnen met de groeps-therapie. 7 meiden van 5 tot 9 jaar, wat een ramp, nee hoor het zijn schatten. Tis leuk, leerzaam en we krijgen goede begeleiding wat het nog leerzamer maakt.
De therapie de we geven gaat over verrassing: gevoelens. Bespreken welke gevoelens er zijn, wanneer je welke gevoelens hebt, hoe je gevoelens kan uiten.... Wel leuk, maar onze begeleider zei dat er 140 verschillende gevoelens zijn, nou ik kom op denk ik 20 maar dan houd het ook echt op hoor. (ik zeg toch leerzaam).
Zijn er nog spannende dingen gebeurt? Nou toch wel genoeg. Nummer 1 denk ik, gistermiddag en gisteravond en vannochtend hadden we bezoek van “een poes” (zeg trouwens nooit poes in S.A. dan denken zijn namelijk aan iets anders, hier heet het een “cat”)! Ik kwam gister terug van het therapie huis waar ik had gewerkt, en een meisje die hier woont zegt “auntie Catharina, ga je wel goed op m’n kat passen”, dus ik verbaasd, “wat kat, waar heb je het over”. “ja” ging het verhaal verder “we hebben een kat in jullie huis gebracht, bij auntie Joanne”. “jah sure” was mijn antwoord met ik geloof een bijzonder gezicht. En loop verder, en thuisgekomen vraag ik Joanne wat ik nou weer voor een verhaal heb gehoord, en dat dat toch wel grappig is. Nou maar dus ook de realiteit. Een meisje hier had een kat gekregen, en de huis-auntie was daar nogal bang voor, geconcludeerd uit het feit dat ze de kooi zover mogelijk van zich af hield toen ze ermee liep. En of wij er dan wel op wilden passen.
Ach twas een schat, heel de nacht lopen miauwen, en vannochtend, wij werken op de computer en “waar is de kat”, wij zoeken en zoeken. “alle ramen waren toch dicht” “en alle deuren waren toch dicht”, nou dan moet ie toch door het keukenraam zijn gegaan die voor 1cm open stond. Nou ik keek nog even in de kast, en daar was de boodschappentas aan het bewegen, gelukkig was die daar.
Oke, heel spannend is dit ook weer niet, maar wel leuk dat we een huisdier hadden.
Voor de rest zijn we vorig weekend naar Silkaatsnek geweest, hier zijn we de aller eerste maandag dat we in S.A. waren ook geweest. Dit is een natuur reservaat van mijn oom, waar hij ook huizen heeft staan. Wij mochten daar lekker een weekend in 1 van die huizen, berg achter het huis, zwembad bijna voor het huis. Heerlijk. En ook niet zomaar een huis hoor, nee een huis waar 9 personen konden slapen, en heerlijk in afrikaanse stijl in gericht.
Twas trouwens nog wel een avontuur om daar te komen. Want wij als super technische meiden (wel voorzichtig) hadden maandag daarvoor de auto naar de garage gebracht, voor wat reperaties en controle. Alles oke, totdat we op een weg reden, en alles een beetje begon te bonken. Ik reed en vroeg Joanne “is die weg nou zo slecht, of ligt het probleem aan de auto”. Nou het probleem lag dus aan de auto, het wiel was niet alleen lek, maar gewoon helemaal kapot. Gelukkig waren we in de buurt van een technische neef, die kwam om de banden te verwisselen. Stonden we op een rustige weg, of in ieder geval niet op de snelweg. En we hebben de band in ieder geval gebruikt totdat hij op was.
Ohja... hoe te plassen als je pech onderweg hebt. Doe de voordeur en de achterdeur open, bij voorkeur niet aan de kant van de weg (bestuurskant dus). De ander gaat staan in de opening tussen deze twee deuren, en de plasser kan rustig plassen.
Goed dat weekend was heerlijk. Vrijdag avond met het bakkie van de zoon m’n oom het natuur reservaat in, waar we nog weer giraffe (hier heten die trouwens kameelpaarden), struisvogels en nog wat andere dieren hebben gezien. Zaterdag ochtend zijn we vroeg opgestaan, en hebben we een bergwandeling gemaakt. Heerlijk is dat hoor.
Toen kwamen we beneden, en aangezien we geen doche met warm water hadden gingen we maar lekker zwemmen. Toen we naar het zwembad liepen, realiseerden we ons dat de bejaarden en alleenstaanden van de kerk zouden komen, enja... dan is zwemmen toch niet zo lekker. Maar goed, ze waren er nog niet dus wij ff snel een frisse duik genomen, en daarna mee geholpen met de voorbereidingen. Om 10 uur kwamen de bejaarden en alleenstaanden, en ik voelde me dus erg thuis....
Lekker een beetje mee geholpen, bijbelquize gedaan. Echt leuk, die oude mensen hebben echt kennis hoor, en soms ook echt humor. Wordt weleens vergeten, maarja... ze leven ook al iets langer dan ikke doe met mijn 20 jaren.
S’middags kwamen er nog wat meiden van de kerk waarmee we nog ff op stap gingen, was gezellig. Ik had het niet verwacht, maar zij hebben nog meer interesse in al die afrikaanse kraampjes dan ik, dus daar hebben we een lang gedeelte van de middag doorgebracht.
S’avonds hadden we een relax-avondje... maskertje op, voetjes in een voetenbad, en een kopje thee. Twas echt lekker.
Zondag ochtend hebben we een wandeling gemaakt in het natuur reservaat, varkens, zebra’s bokken, struisvogels en giraffes rondom ons. Dit wisten we alleen, zien deden we niet L.
Smiddags een preek gelezen over de liefde. God die de enige is die echte liefde kan geven, en dat wij, zonder Gods liefde te kennen ook geen echte liefde kunnen geven. Bijzonder in de preek was dit ook gelinkt aan verslaving. Als je verslaafd bent, kun je niet vrij zijn, want de verslaving houdt zich in de hand. Maar als je God kent, kun je wel echt vrij zijn, God die liefde geeft, en je uit de ban trekt van de zonde en verslaving.
S’middags naar Pretoria, waar we aankwamen bij tante Corry en oom Cees. En tante Corry gelijk, “oh, willen jullie nog eten, er is nog, help lekker jezelf”, nou das toch heerlijk om zo bij iemand aan te komen!!!
Nu de afgelopen week. Maandag hadden we een gesprek op Unisa met 3 docenten, erg goed, en ze waren erg positief over de richting van onze methode, dat is altijd gaaf.
Dan dinsdag... mensen nu komt het eindelijk. S’ochtends hadden we een gesprek met de psycholoog van de instellig voor begeleiding bij de therapie. En ik had mijn usb-stick mee genomen om nog wat uit te printen, maar daarna vergeten. Dus s’middags wilde ik muziek luisteren (het is nl. ook een mp3-speler en de voice-recorder voor interviews), dus ik bel op “jahoor, ik kan ‘m komen halen, hij ligt in de kast”. Ik kom daar aan, wij kijken in de kast, geen usb-stick. Hoogst verrast zoeken wij de kast door, maar nee hoor nix! Na goed nagedacht te hebben “ja, 1 jongen was voor een paar sec. even alleen in de kamer geweest, met de deur van de kast niet op slot. Dus ik naar het huis waar die jongen woont, hij was weg, dus samen met de auntie zijn kamer een beetje doorzocht, maar nix hoor. Nouja... dan kom ik later wel weer. Ik loop naar buiten en daar zie ik die jongen met mijn usb-stick in zijn hand. Dus ik vraag heb om de usb-stick terug te geven aangezien hij van mij is, en niet van hem. Die werd dus niet terug gegeven.
Ik weer naar de auntie toe, en vraag voor support. Ondertussen is de jongen in bad gegaan, en wij willen hem toch wat privacy geven. Toen dat erg lang duurde zijn we toch maar naar hem toegegaan. Maar nee, de usb-stick had hij niet meer, hij had hem gegeven aan een “him” en zijn naam was “him”. Oke, veel verder kwamen we niet, ook met vertellen dat de politie zou worden gebeld, bleef zijn naam “him”. S’avonds nog een paar keer gevraagd of hij de naam wilde vertellen. We zouden hem niet straffen, waar was hij bang voor. Maar nee, het antwoord was “I just do not want to tell the name”.
Nou toen de politie maar gebeld, die gekomen, en toen was de naam wel bekend. Een jongen die naar boksen was op dat moment, en om half 9 terug zou komen. Half 9 was 20 voor 11 geworden. En de politie had wisseling van de dienst, maar als we weer zouden bellen zouden ze komen, en als “him” de usb-stick niet had, zouden ze allebei naar de cel gaan. Gelukkig had “him” de usb-stick wel. Ook niet gelijk, want eerst vond “him” het wel grappig/ bijzonder dat hij ook betrokken werd in de story.
Ja... aan het einde van de dag, was ik een ervaring, en veel gedachten rijker. Die jongen die dus het eerste moment mijn usb-stick had gestolen was 11 jaar oud. En hij is gewoon zo bedorven dat hij op het moment dat ik naast hem sta, niet een usb-stick terug wil geven, maar zo lang zijn mond kan houden totdat de politie komt. Ja... ik ben blij dat de politie is gekomen, en hoop dat hij hier ook iets uit heeft geleerd. En die ‘him’ , ja het bijzondere is nog dat hij s’middags toen ik dus in dat huis was, mij ging helpen met de usb-stick. Of in ieder geval over de 1 jongen zei dat die ziek, stupid, en slim was, en ik de usb-stick niet meer terug zou krijgen. Ik had er goed op moeten passen.
Mensen, ik moet naar de wc... en ga er ook mee stoppen. Zoveel bijzonders heb ik nl. Niet meer te vertellen. Ons werk is saai. Die computer en kamer en uitzicht ken ik ondertussen wel. Maar we maken er wat leuks van, ontwikkelen de meest stomme humor, (Corneel zei in de drakensbergen al dat hij liever niet een dag met ons zou willen doorbrengen), en genieten van de vrije tijd en de leuke dingen die er zijn, en die zijn er vaak best wel!!! Bijvoorbeeld dat we afgelopen week, lekker buiten hebben ontbeten in de zon. En dat we s’middags ineens 2 keiharde klappen hoorde, want het was aan het onweren. Ja... we zijn God dankbaar dat Hij ons toch blijft motiveren, en ook leuke dingen geeft zodat we ook even uit het werk kunnen gaan. Want van 9 uur tot 5 uur achter de computer zitten, is nix an!
Goed mensen ik wil nog even bedanken voor de mailtjes die ik heb gekregen. Gehoord heb over relaties die starten, lachen hoor, het leven gaat door ook zonder mij!!!
Als je je aangesproken voelt, gefeliciteerd!!!!
Doei doei dikke knuffel van mij