hai hoi

Hai mensjes daar in het verre Holland!!!!!
Hoe gaat het ermee? Ff denken wat voor tijd het daar is in Nederland. Juli, bijna Marije haar verjaardag, ook Gerinna is binnenkort een keertje uitgerekend. Spanned hoor. En Ronald, wanneer ben jij eigenlijk jarig? Je mag me ook een persoonlijk mailtje of smsje sturen als je niet wilt dat iedereen het weet hoor! Want ik vind dat ook best wel leuk!
Met mij gaat het harstikke goed. Kzit lekker achter de comp. Een mooie nederlandse cd aan het luisteren die ik van Corneel, Renze en Marije heb gekregen.
We hebben net ons eten gekregen voor het weekend… nou daar kunnen we wel een maand mee verder hahaha… maar een bult wortels hebben we gekregen, dus we gaan waarschijnlijk “wortel-taart” maken. Dat is echt lekker. Mmm…. We hadden dat al een x gekregen, en toen vonden we het erg lekker, maar wisten niet wat het was. En toen we het weekend daarna met Tante Lina ergens koffie aan het drinken waren kregen we dezelfde taart. Eigenlijk kwam dit door een foutje we hadden “kaas-taart” dit is een soort kwarktaart geloof ik besteld, maar we kregen dus “worteltaart”.
Het nadeel van worteltaart is alleen dat ze er een heel zoete crème overheen doen, en dat vindt ik dus weer niet zo lekker maar goed, dan eet ik dat maar niet he!
Kheb ook een beetje kouwe voeten. Want ik heb m’n schoenen uitgedaan, kheb nieuwe schoenen hier gekocht, met allemaal kraaltjes op de voorkant, maar als ik dan m’n voeten over elkaar doen, gaan de kraaltjes eraf. Maakt opzich niet zoveel uit, want de punt is al helemaal kapot, dus lang zal ik er niet mee lopen: achja… ze waren ook maar 10 Euro, dus ja…wat wil je dan he?!

Oke, nu weten jullie weer de details. Kzal nu ns ff over mijn week vertellen, twas een lekkere drukke week, veel gedaan, en veel gebeurt.
Het afgelopen weekend zal ik eerst nog ff vertellen. Toen we Vrijdag in Pretoria kwamen, hoorden we dat Nederland s’avonds moest spelen. Dus zijn we s’avonds naar een keet van de kerk geweest en eerst een bbq gehad, en daarna met allemaal mensen voetbal gekeken. Catharina en voetbal, ahum, achja… ik moet hier verweg Nederland toch nog een beetje steunen. Daarna zijn we nog ff met wat jongeren wat wezen drinken; wat erg gezellig was.
Zaterdag middag zijn we naar een man van de kerk geweest die ook veel sociaal onderzoek in S.A. Was erg interessant. Hij heeft verteld over Ubuntu dit is “via een omweg, respect voor een ander”. Dit is een algemeen begrip in S.A. en heeft verschillende regels. Die totaal tegenovergesteld zijn aan onze regels in het directe Nederland.
1 van de hoofdregels is dat je een ander niet direct confronteerd met negatief gedrag. Dit komt bijv. tot uiting dat een jongen door een oom wordt opgevoed i.p.v door de ouders, want de ouders staan te dichtbij voor de jongen.
Ook is het hierbij zo, dat als je iemand wilt kennisgeven van negatief gedrag, bijv. collega A. Dan ga je naar andere collega B, en daar vertel je hoeveel je collega A waardeert, maar je verteld dan ook in heel positieve bewoordingen hoe het gedrag van collega A, moet veranderen. Doordat dit altijd zo gebeurt hier, weet collega B precies wat hij tegen collega A moet zeggen.
Ook kun je bijv. als er veel gejat wordt uit de kas op de instelling en je weet wie het is. Tegen die persoon zeggen: “Ik vind mensen die geld jatten uit de kas, zo achterbaks”, maar nooit direct zeggen.
Is wel handig dat we dit weten want we gaan interviews doen met de ouders, dus dan moeten we ook wat meer kunnen generaliseren.
Oke Zondag was een lekkere rustige dag, en toen ik aan het hardlopen was, kreeg ik zelfs nog een regenbuitje over me heen. Dit is dus echt ongebruikelijk hier; regen in de winter.
Maandag weer in het huis gewerkt. De docenten van de verschillende scholen waren hiervoor uitgenodigd en Auntie Alice die in mijn huis werkt, moest de docenten rondleiden dus was ik bijna alleen in het huis. Wat opzich wel lekker ging, en het was leuk om ook de docenten te zien en een beetje met hun te praten.
Dinsdag ochtend hadden we ons laatste interview met een case-manager. Was leuk, en toen we kwamen had ze net een interview met een oma “granny” die de fostermother/ pleegmoeder wilde worden van haar kleinkind. (Als je fostermother wordt, krijg een toeslag). Was erg interessant, alleen hoe hard die case-manager was tegen die oma, het was echt een interview zonder uiting van gevoelens. Ja… daar schrokken Jo en ik wel van. Aan de andere kant is het ook zo dat als je het ontzettend druk hebt en veel clienten hebt, je misschien wat minder zin hebt om persoonlijke aandacht te geven, en aardig te zijn.
Dinsdag avond weer met auntie Josephine gewerkt, ik had vorige week wat probleempjes met haar gehad dus ik was een beetje gespannen over de invloed op onze relatie. Maar ze was heel aardig, en het ging allemaal gelukkig goed.
Woensdag heb ik niet op de groep gewerkt, maar zouden we ons eerste interview hebben met de ouders. Toen we net op weg waren, werden we gebeld dat ze niet thuis waren, dus konden we weer terug. Ja… dat gebeurt.
Maar s’middags heb ik de eerste interviews gehad met de kinderen. Kwas erg gespannen hierover. Want het zijn toch wel persoonlijke vragen; de reden dat het kind hier is; hoeveel contact met de familie; en wat het kind wil m.b.t reunificeren. Sommige kinderen die ik amper kende. Maar het ging heel goed. Twas erg bijzonder om te merken dat aan het eind van elk interview (15 min) de kinderen veel opener zijn; eindelijk iemand die naar ze luistert. En 1 jongen van mijn groep zei ook, “ja het is goed voor me om hier over te praten”.
Een jongen was heel bijzonder, toen ik net hier kwam, moest hij me altijd iets stom toeroepen. Dit was al verbeterd door wat persoonlijk contact, maar het interview met hem was ook bijzonder. Hij woonde hier al 7 jaar, en geen contact met familie, sinds een maand contact met z’n tante. Maar hij wilde wel graag contact met z’n moeder. Dus aan het eind wenste ik hem success toe en dat ik hoopte dat hij zijn moeder vond “thanks auntie” en toen hij de kamer uitging nog een keer “thanks auntie”.
Ja… echt bijzonder om dan te horen hoe de ouder-kind band is. Een jongen die zijn soc. worker haatte, want zij had de contacten met zijn moeder verbroken. En bijna alle kinderen wilden weer bij de ouders wonen, de omstandigheden maken niet uit. En de reden “I love them”. Ja… mooi om te zien hoe God de liefde kan maken, maar ook moeilijk om te zien hoe deze banden kapot worden gemaakt door de zonde.
Maar mams en paps, en lieve broers en zussen, kwordt wel extra dankbaar voor het feit dat ik jullie heb!
En toen was het Donderdag. Tis nu 3 weken wintervakantie hier, dus s’middags druk bezig geweest met het klaarmaken van de tassen voor de kinderen. En s’avonds was er drama-oefenen in het huis. (drama je weet wel, dat vak op school). En aangezien er 1 persoon niet was, dacht ik “nou dan neem ik die plaats wel ff in” niet wetend dat we s’avonds ook nog een optreden moesten doen voor de hele instelling.
Later die avond zaten er dus ineens een stuk of 10 meiden in ons huis, dat waren meiden van de kerk, die hadden een optreden voor de hele instelling. En na navragen “ja dat optreden was in ons huis”. Goed, toen zat ineens ons huis vol. Maar het was erg leuk en ja het optreden was ik moest doen ging ook goed. Het was ook niet zoveel hoor, 5 minuten.
En toen om 20:00 uur was het afgelopen, iedereen ging naar buiten, en… 2 huilende meiden. Dinkie van ons huis had een klap gekregen en een meisje uit een ander huis.
Ja… achteraf logisch. Een meiden-huis en een jongens-huis hebben al de hele week ruzie. Maar die mogen nu niet meer bij elkaar in de buurt komen, maarja… hier hadden ze hun kans.
Iedereen was gelukkig snel ons huis uit gewerkt, maar die jongens wilden niet naar binnen gaan in hun eigen huis, en zijn tot 22:45 uur buiten gebleven. En de meiden in ons huis, want als ze naar buiten gingen, zouden ze flinke klappen krijgen.
Goed… ja wat de reden hiervan precies is? Weet geloof ik niemand precies, maar tspeelt al een lange tijd. En zoals Vallery ook zei: Alle kinderen zijn gespannen voor de vakantie, hoe treffen ze thuis aan, of ze moeten hier weer 3 weken blijven. Dus dan komen er troubles he!
Goed, maar ik heb dus ook vakantie, volgende week interviews met familie wel spannend, maar ook veel zin in! En dit weekend blijven we lekker in Germiston, om ook in ons huis gewoon vrij te zijn, i.p.v altijd hier te zijn als we werken.
Mensen dat was het weer allemaal, volgende week zullen jullie wel horen hoe het is gegaan met de interviews voor de ouders. Willen jullie bidden voor ons dat we goede informatie krijgen.
Heel veel liefs van Catharina